To pierwsze to nie moje ale piekne...

Najgłośniejsza cisza to ta, 

która zostawia ktoś kogo już 

nie można zawołać...

Bardzo pięknie napisane...

A teraz moje bardzo bardzo stare...

Usmiecham się. W uśmiechu jest cała prawda smutku, ale nikt, nikt nie widzi jak placze po cichutku. I tylko popetane na wielkich łąkach konie, też troskę maja w oczach i liżą moje dłonie...