Bez tytułu

wróciłam, Tata jeszcze zanim zdąrzyłam zapytać "jak tam?" popłakał się... wiem, że wszystko dlatego, że sam nie wie czego się spodziewać po jutrzejszym badaniu Mamy, ja też się boję i też chciało mi się płakać ale starałam się być dzielna...bo wiem, że łzy nic nie dadzą? może... w każdym razie też mnie cała ta sytuacja cholernie stresuje, a najgorsze jest to, że kolejny raz nie potrafię zrobić nic:( wiem, że nie może być źle a z drugiej strony skąd mogę wiedzieć co wykaże to cholerne badanie... trzymajcie ze mną ciuki żeby było tak jak być powinno, proszę... a wyjazd jak? myślałam, że pomoże mi o tym wszystkim nie myśleć ale jak zwykle się przeliczyłam, michał znowu cyrki odstawiał, ewka się denerwowała a ja nie bardzo mialam ochotę co kolwiek z tym robić, w każdym razie nie nabrałam do nich większej sympatii ani trochę, wręcz przeciwnie wkurzali mnie nie raz i nie dwa, nawet nie zapytali czemu jestem smutna – choć myślę, że dość mocno rzucało ise to w oczy, a ja potrzebowałam się przed kimś wygadać, padło więc na ewkę, ale potem zaczęłam tego żałować, bo wiem, że zaraz będzie wiedzieć o tym cała ich rodzina (zapewne jak zawsze) aaa, spadam do łazienki...